Het verhaal van Malaki

Malaki is een gewone dorpsjongen uit Hmarkhawlien, Noordoost India. Zijn familie produceert 20.000 ananassen per jaar. Met zijn 23 jaren jong studeert hij momenteel een jaartje Engels om toegang te krijgen tot Bachelor opleidingen in India.

“ Vandaag naar RPC kantoor geweest voor een gesprek met een zekere Jan uit Holland. Hij praatte over marketing, organisatie en veldtraining. Je moet weten: Ik zit sinds kort in het bestuur als secretaris van de ananas studie club begeleidt door RPC. Nou, dat heb ik geweten, een hoop gedoe zeg!

Tijdens de vergadering vroeg Jan of ik met zijn laptop notulen wilde maken. Ik had echt geen idee hoe ik zou moeten werken met dat ding, stel je voor dat ik iets stuk maak! Onze eigen computer is namelijk bij de laatste overstroming kapotgegaan. Ik pakte vlug mijn pen weer op.

Ik studeer Engels in Jiribam, maar die Hollandse knul praatte veels te moeilijk en veels te snel Engels. En hij stelde veel moeilijke vragen. Ik kan niet meer precies bedenken waarom die vragen zo moeilijk waren. Hij liet ons plaatjes zien, gaf ons opdrachten en liet ons discussieren en verliet ons soms voor een tijdje. Wat wij als bestuur moeten gaan doen. We begonnen om 10:30 en waren pas om 15:00 klaar. Ik zou eigenlijk nog wat ananassen moeten plukken, nou vooruit, dat kan morgen ook wel.

Sumwa, mijn collega die voorzitter is, begon tijdens de bijeenkomst te sputteren. Hij mag dan schoolmeester zijn van de grootste school van het dorp maar hij wilde graag weten wat hij precies moest doen. Jan vroeg of dit een verkapte uitnodiging was om India opnieuw te koloniseren. Vervolgens legde hij uit dat het veel beter is dat de studieclub zelf de plannen maakt en de verbindingen legt. Toch bleef Sumwa zeggen dat we hier in dit dorp blind zijn en geen perspectief hebben.



Jan vroeg of wij op konden schrijven wat de taken van de studieclub zouden moeten zijn. Eerst hadden we geen idee. Later kwam ik met een idee: we zouden onszelf kunnen trainen om marktgerichte ananassen te gaan telen. Per slot van rekening doen we nu gewoon maar wat we altijd deden, omdat de Britten ooit bedacht hadden dat hier wel eens ananassen zouden kunnen groeien.

Jan eiste dat we met minstens drie goede vragen kwamen over afzet van ananas en het opzetten van een studieclub. Dat lukte na een half uur praten. Jan leek erg blij te zijn met de 3 vragen. Ik hoop dat hij ons meer kan vertellen over bedrijven, verwerkers en teeltmethodes.

Na afloop van de meeting heb ik nog gezellig gevoetbald met mijn Hmar vrienden uit het dorp. En je raadt het nooit: Jan deed ook mee. Hij kon er niks van……”