Manipur

Lieve mensen, hier een verhaal over het leven in Manipur Churachandpur. Ik geef toe: ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar het is een paradijs. De bergen, het mooie weer en het aangename klimaat maken het tot een wonderschoon geheel.














De werkelijkheid is anders. Sociale werkers en veldwerkers maken overuren om het onderontwikkelde land te helpen. Zo goed en kwaad als het gaat wordt microkrediet verstrekt.
Onderhuids gaat een verschrikkelijke werkelijkheid schuil: stam tegenover stam, stammenvolk tegenover “gewone mensen” en provincie tegenover Delhi. En dan heb ik het nog niet eens over huis-tuin-en-keuken corruptie. Wegen die alleen op papier zijn aangelegd. Fabrieken en scholen die slechts in de administratie functioneren. Om moe van te worden.



























Onderwijl heb ik het goed naar mijn zin hier. RPC Churachandpur is een goede host: fijne voorzieningen, er wordt voor mij gekookt en mijn kleren worden gewassen. Prima dus. Mijn onderzoek loopt goed: zo’n 25 bezoeken in 2 week was vrij intensief maar zeer opbouwend. Er is hier altijd wel wat te doen in de vrije tijd: voetballen met de studenten van het trainingscentrum of rondrijden in het gebied op de motor. Nadeel hier: de stroom valt alleen erg vaak uit omdat het hoofd van de elektriciteitsbedrijf naar het schijnt een “Peitei” is, en ik me nou net bij de “Hmars” bevindt. Gezellig.














De trieste traagheid is dat de luitjes hier elkaar zelf aan de grond houden. De typische gehurkte zithouding (niet iedereen kan een stoel betalen) beschouw ik dan ook als symbolisch voor Manipur.
Nu er is er bijvoorbeeld een economische blokkade. Geen vrachtverkeer. Ik kan nog wel met het vliegtuig naar Delhi, maar daar houdt het wel mee op. En belangrijker: de middenstand betaalt het gelag. Alles wat je nodig hebt wordt duur. Zakje cement: 10 EUR ipv 4 EUR. Daar gaan je bouwplannen.

Mijn plannen zijn om de 23e voor 2 weekjes naar Delhi te gaan. Hou u op de hoogte!

Hmar

Tot ongeveer 1910 waren het woeste inboorlingen die bekend stonden als koppensnellers. Nu lachen ze er om: VL, Sang, James en nog meer luitjes van hier. Al deze mensen behoren tot de Hmar stam. Zij worden naar eigen zeggen achtergesteld door de Indische overheid. Wat daar exact van waar is, is lastig vast te stellen. Wel kan ik zien dat de wegen hier erg slecht zijn. Op sommige plaatsen is de staat van de National Highways letterlijk onbegaanbaar. Lopen dan maar.

Hond en peper
Wat ook fantastisch is dat ze 3 keer per dag voor mij koken. Ik heb namelijk erg veel geluk, omdat degene die verantwoordelijk is voor mijn verblijf een aantal jaren in een Marriot hotel heeft gewerkt.
Dat ze dat doen, is niet overdreven omdat hun eigen eetgewoontes nogal verschillen van de mijne. In al mijn dapperheid besloot ik ook een maaltijd mee te eten. Geloof me, dat was geen pretje. Ze eten scherp, hond, bot en rijst. Vooral rijst. Eigenlijk alleen rijst. En alles met hun handen, want bestek kennen ze niet.














Mentaliteit
Tot nu toe verloopt het project erg soepeltjes. Gesprekken met stakeholders lopen goed en daarbij zijn de Ratarc medewerkers erg enthousiast. Voor mij heeft armoede een heel nieuwe dimensie gekregen: mentaliteit. Armoede als self-fullfilling prophecy. Tragisch maar waar. Tijdens gesprekken krijg je af en toe de indruk dat ze zichzelf buiten spel zetten. "The Government should...." of "You are the one to improve our situation"
Het antwoord zou moeten zijn: onderwijs en scholing. RPC, de organisatie van het project, heeft ook scholen. De hoofdmeester had mij gevraagd of ik een les wilde verzorgen.
Prima. Het is lang geleden dat ik zoveel schuchterheid en discipline heb gezien. 40 tot 50 jeugdige luitjes van tussen de 17 en 19 jaar. Allemaal klaar voor de grote wereld. “Sir, what kind of education should we follow next?” Tja. Wel erg leuk om te doen trouwens.

Keep the city clean
Wanneer je hier door de straten loopt (tussen de vele fietstaxi’s, oude auto’s, en Tata-trucks) bekruipt je soms het gevoel: “ruim die t*ringzooi nou eens op” Het is werkelijk ongelooflijk dat je in een stad als Silchar een semi-bovengrondse riolering hebt. De drek ligt langs de weg de rotten, fietstaxi murmen zich door de zooi. Wel overal bordjes met de tekst: “keep the city clean”. Gelukkig, het begin is er.

What’s next?
Heb het erg naar mijn zin hier. Ik vlieg naar alle waarschijnlijkheid vrijdag naar Imphal (Manipur) om daar een ander deel van mijn project uit te voeren. Hou u op de hoogte!